Jaszczurka zwinka

Hej!

Tu Roza.

 Po mojej długiej przerwie niepisania napisze w końcu post dziś o Jaszczurce zwince.

Opis:  Jaszczurka zwinka jest jednym z czterech gatunków jaszczurek zamieszkujących na terenie Polski. Jej masywne ciało pokrywają ściśle do siebie przylegające łuski. Na grzbiecie są one mniejsze i szorstkie, brzuch zaś pokrywają większe i gładkie. Na głowie ma regularnie ułożone tarczki. Głowa jest krótsza, lecz większa niż u jaszczurki żyworódki. Jej ogon jest nieco dłuższy od tułowia, ale i tak jest krótszy niż u innych jaszczurek. W sytuacji zagrożenia zostaje odrzucony jako przynęta dla drapieżnika. Z czasem odrasta do pierwotnej długości. Otwory uszne znajdują się z tyłu głowy i są łatwo zauważalne. Kończyny jaszczurki są silnie umięśnione, a palce długie, zakończone pazurkami. Samca można odróżnić od samicy po tym, że ma on zielonkawe podbrzusze, czasem nakrapiane drobnymi plamkami, zaś samica ma szary lub kremowy spód ciała. W okresie godowym, czyli w maju, samce przybierają intensywną zieloną barwę. Ubarwienie tych gadów jest bardzo różne. Najczęściej grzbietem biegnie szeroka pręga, często przecinana jakimiś plamkami, chociaż można też spotkać osobniki bez niej. Po bokach ciała biegną jeszcze dwie pręgi z brązowo-czarnych plam. Czasem można spotkać osobniki o jednolitym brązowym kolorze, choć są one dosyć rzadkie. Młode zwinki po wykluciu się, podobnie jak młode innych jaszczurek, są znacznie ciemniejsze niż osobniki dorosłe.

Rozmiary: Maksymalna długość ciała samca z nieuszkodzonym ogonem, w Polsce dochodzi do 23,5 cm, ale w Europie wschodniej dochodzi nawet do 28 cm.

Pokarm: Najczęstszym łupem tego gada padają bezkręgowce. W skład codziennej diety wchodzą pająki, owady oraz ślimaki. Zdarza się również, że jaszczurka pożywia się gąsienicami. Czasem zwinka staje się kanibalem i pożera młode własnego gatunku, bądź innych jaszczurek. Małe ofiary uśmierca po prostu je połykając, większe zaś łapiąc w pyszczek i energicznie nimi potrząsając, bądź uderzając nimi o ziemię. 

Rozmnażanie: Okres godowy trwa od kwietnia do czerwca. W tym okresie samce przybierają jaskrawozielone barwy i toczą walki w obecności samic, o prawo do kopulacji. Walka polega na łapaniu się za gardła, pyski lub inne części ciała, i próbowaniu swoich sił. Intensywne kolory mają pokazać, że samiec jest zdrowy i gotowy do przekazania swoich genów. W okresie godów usiłuje on zapłodnić tak wiele samic jak to tylko jest możliwe. Po kilku tygodniach samica wykopawszy norkę, składa w niej od 5 do 15 maksymalnie 18 jaj. Jak u większości gadów samica nie zajmuje się młodymi. Małe jaszczurki wylęgają się po około 6 tygodniach, na przełomie sierpnia i września, i mają ok. 5,5–6,5 cm długości.

Występowanie: Zwinka występuje na większości kontynentu europejskiego poza jego południowymi krańcami. Na zachodzie granicą jej zasięgu jest środkowa Francja. Na północy spotkać ją można nawet w centrum Półwyspu Skandynawskiego. Jej wschodnie siedliska sięgają po środkową Rosję. Występuje również w Turcji i zachodniej Azji. Jest gatunkiem bardzo rzadkim w Wielkiej Brytanii. Jaszczurka nie jest spotykana we Włoszech, Hiszpanii, południowo-zachodniej Francji oraz na Półwyspie Bałkańskim. W Polsce jest spotykana na 1200 m n.p.m., ale na przykład w bułgarskich górach Riła jest spotykana do 2500 m n.p.m.

Pozdrawiam Roza

Witam

Witam Was :)

 

Od dziś tak jak zapowiadałam w poprzednim poście zacznę na nowo pisać na blogu :) Bedę starała się tworzyć przynajmniej jedną notkę dziennie, więc BLOG na nowo ruszył ;) Myślę, że się cieszycie ;D Zachęcam do komentowania.

Wasza Paulina

 

P.S wznowiłam ankiety, więc proszę śmiało wypełniać ;)

witam Was po długiej przerwie

To ja Paulina, przepram Was, że tak długo nie pisałam na blogu ale nie miałam zbyt dużo czasu. Mam strasznie dużo nauki. Zaczynają się święta i teraz postaram się to nadrobić:)

to znowu ja Paula ;)

hej :) to ja Paula .
mam prosbe piszcie w komentarzach o jakim zwierzaku moglabym napisac w kolejnym poscie ;)

Bocian Biały

Cześć!

Tu Rozalinda10. Opiszę dziś dla Was Bociana Białego.

Charakterystyka: Upierzenie białe z wyjątkiem czarnych lotek. Nogi i dziób czerwone. Szyja długa, w locie wyciągnięta do przodu. Skóra wokół oczu czarna, tęczówka ciemnobrązowa lub szara. Z uwagi na słabo rozwinięte mięśnie piersiowe częściej posługuje się lotem szybowcowym, czyli wykorzystując powierzchnię swoich skrzydeł i wznoszące, ciepłe prądy powietrzne. Siłą własnych mięśni lata niechętnie i tylko na niewielkie odległości. Sposób lotu jak u bociana czarnego, do wzbicia się w powietrze musi oddać parę podskoków. Odlatuje stadami w sierpniu i wrześniu, a wraca w marcu i kwietniu. Głównie można usłyszeć jego klekot gdy wróci na gniazdo lub w czasie godów, kiedy wygina szyję tak, że głowę kładzie na grzbiecie. Umie też pogwizdywać.

Biotop: Pierwotnie był gatunkiem bardziej związanym z terenamileśnymi. Obecnie zamieszkuje tereny trawiaste, stepy,sawanny, tereny uprawne (często blisko zbiorników wodnych), tereny bagienne, wilgotne lub okresowo zalewane łąki i pastwiska, okolice jezior i laguny. Lubi rozproszone drzewa, na których może gniazdować lub nocować. Występuje głównie na nizinach, rzadko na wyżynach (maksymalnie do 3500 m n.p.m. na Kaukazie). Unika terenów zimnych, o częstych opadach atmosferycznych, obszarów wysoko położonych i o gęstej roślinności (np. trzcinowisk i gęstych lasów). W przeciwieństwie do bociana czarnego nie unika siedzib ludzkich i często gnieździ się nawet w środku wsi lub w małych miastach, przeważnie w rejonach z rozległy midolinami rzecznymi i wilgotnymi łąkami. Pojawia się na wysypiskach śmieci.

Pożywienie: Bocian jest ptakiem mięsożernym. Żywi się owadami, głównie pasikonikami i chrząszczami, ale również  jaszczurkami, wężami, pisklętami i wyjątkowo małymi zającami. W latach obfitujących w myszy i norniki zjada prawie wyłącznie te gryzonie, przez co jest ptakiem pożytecznym z punktu widzenia rolników. Mimo popularnych opowieści bocian biały rzadko je żaby, jeżeli do wyboru ma inne rodzaje pokarmu. W okresie lęgowym staje się mało wybredny i aby wykarmić szybko rosnące młode łapie każde zwierzę, które jest w stanie połknąć.

Gniazdo: Gniazdo duże, koliste z warstwowo ułożonych gałęzi, poprzetykanych skośnie witkami. Wyściółka dość obfita ze słomy, torfu, łajna, niekiedy z dodatkiem papieru lub szmat, zbieranych z pól i ludzkich wysypisk. Średnica zewnętrzna 1,0–1,5 m; wysokość 0,5–1,5 m. Buduje je zarówno samiec, jak i samica.

Umiejscowione zwykle na drzewie w bezpośredniej bliskości siedzib ludzkich lub na różnych budowlach ludzkich (dach budynku mieszkalnego lub gospodarczego, w ruinach wysokich budynków, na nieczynnych kominach fabrycznych, pylonach, słupach telegraficznych, stogach). Od lat 70. XX wieku coraz częściej na specjalnych platformach umieszczanych przez człowieka na słupach linii telefonicznych lub energetycznych, w niektórych rejonach jest to najczęstszy sposób lokowania gniazd. W Polsce ponad 60% populacji gniazduje na słupach energetycznych.

Gniazduje pojedynczo lub w luźnych koloniach, gdzie wiele gniazd jest często blisko siebie. Tego samego gniazda ptaki używają przez wiele lat, co roku dokonując napraw i uzupełnień budulca. Znane są gniazda użytkowane 400 lat, a największe z nich mają 225 cm średnicy, 280 cm wysokości i ważą ponad tonę^{[potrzebne źródło]}. Dana para przywiązuje się zatem do danego gniazda i gdy partner długo nie wraca z zimowiska jest zmieniany, zwłaszcza gdy do samca, wracającego wcześniej, przyleci obca samica przed zeszłoroczną.

Pisała dla Was Rozalinda10

Tygrys

Hej tu Roza.

Opiszę dziś dla Was Tygrysa.

Opis: Tygrys (Panthera tigris) – gatunek dużego, drapieżnegossaka łożyskowego z rodziny kotowatych (Felidae), największy z żyjących współcześnie^[6] czterech wielkich, ryczących kotów z rodzaju Panthera, jeden z największych drapieżników lądowych – wielkością ustępuje jedynie niektórym niedźwiedziom. Dorosłe samce osiągają ponad 300 kg masy ciała przy ponad 3 m całkowitej długości. Rekordowa masa ciała samca tygrysa syberyjskiego wynosi 423 kg^[7]. Doskonale skacze, bardzo dobrze pływa, poluje zwykle samotnie. Dawniej liczny w całej Azji, zawsze budzący grozę, stał się obiektem polowań dla sportu, pieniędzy lub w odwecie – z powodu zagrożenia, jakie stanowi dla ludzi i zwierząt hodowlanych^[8]. Wytępiony w wielu regionach, zagrożony wyginięciem, został objęty programami ochrony. Największa dzika populacja żyje w Indiach. W niektórych regionach Indii tygrysy są uważane za zwierzęta święte.

Słowo "tygrys" pochodzi od greckiego wyrazu "tigris", które z kolei ma najprawdopodobniej irańskie korzenie.

Został opisany przez Linneusza w 10. edycji Systema Naturae (1758) jako Felis tigris^[2]. W 1858 roku rosyjski naturalista Mikołaj Siewierców opisał tego dużego kota pod nazwą Tigris striatus. W 1929 Pocock zaliczył go do rodzaju Panthera.

Obecnie większość zoologów zgadza się z przynależnością tygrysa do tego właśnie rodzaju. Dokładniej przeprowadzone badania anatomiczne wykazały jednak, że tygrys może być blisko spokrewniony z parnteą mglistą. Przynależność rodzajowa tego kota jest więc niepewna. Obecnie prowadzone są szczegółowe badania anatomiczne, genetyczne oraz molekularne, których celem jest ustalenie relacji pokrewieństwa pomiędzy przedstawicielami Pantheriinae.

Budowa: Masywne ciało o silnej budowie z krótkimi, bardzo muskularnymi nogami zakończone jest długim ogonem ułatwiającym utrzymanie równowagi. Tygrysy mają bardzo dobrze rozwiniętą tę zdolność^[11]. Jak u wszystkich kotów przednie łapy mają pięć, a tylne cztery palce. Wszystkie palce zakończone są ostrymi pazurami o sierpowatym kształcie. Odpowiednia budowa ostatniego paliczka oraz obecność mięśni poruszających ten paliczek powodują, że pazury mogą być cofane^[12]. Umiejętność chowania pazurów umożliwia tygrysowi bardzo ciche stąpanie przy podkradaniu się do ofiary, a ich wysunięcie ułatwia przytrzymywanie i rozrywanie zdobyczy. Wysunięte pazury tygrysa stanowią bardzo groźną broń. Służą również do czyszczenia futra, zachowywania równowagi przy pokonywaniu nierównych przeszkód oraz zaznaczania terytorium poprzez rysowanie śladów na ziemi i korze drzew.

 
Kolejnym elementem doskonałego przystosowania do drapieżnego trybu życia jest budowa szczęki tygrysa – uzębienie tnąco-kruszące z silnie rozwiniętymi kłami i łamaczami. W szczęce osadzonych jest 30 zębów. Długie na 75 do 90 mm kły^[11] służą do zabijania ofiary i rozrywania mięsa.Nieco dłuższe tylne łapy są doskonale przystosowane do skakania. Tygrys jest drugim po pumie rekordzistą w skoku wzwyż – potrafi wskoczyć na wysokość 5 m – i drugim po lwie w skoku w dal – jednym skokiem pokonuje odległość 8–9 m^[13]. Na wysokość 2 m wskakuje trzymając zdobycz ważącą 50 kg. Jednym uderzeniem łapy jest w stanie zabić zwierzę wielkości dużego psa, a nawet człowieka.

Umaszczenie: Jest uzależnione od podgatunku i pory roku, od żółtawego do czerwonopomarańczowego z czarnymi, wyrazistymi pręgami. Boki głowy i strona brzuszna są białe. Kształt i rozmieszczenie pręg są zależne od podgatunku, a szczegółowy układ – unikalny dla każdego osobnika^[7] – może stanowić podstawę do identyfikacji. Podgatunki północne mają generalnie jaśniejsze futro^[13].

Owłosienie tygrysów pełni funkcję zmysłu dotyku. Wibryssywystępują na brwiach, policzkach i – najdłuższe, mierzące do 15 cm – na górnej wardze po obydwu stronach pyska^[13]. Włosy czuciowe rozłożone są nierównomiernie na całej skórze zwierzęcia. U podgatunków południowych przeciętna długość włosów waha się od 7–20 mm na grzbiecie do 15–35 mm na brzuchu. Gęstość futra jest zależna od czynników geograficznych i pory roku^[11].

To wszystko o Tygrysie.

Rozalinda10

Lew

Hej!

Tu Rozalinda10. Opiszę dziś dla Was Lwa

Opis: Lew (Panthera leo) – duży, mięsożerny ssak lądowy z rodziny kotowatych, drugi po tygrysie – co do wielkości – wśród czterech ryczących wielkich kotów. Jedyny kot żyjący w zorganizowanych grupach socjalnych, zaliczany do tzw. wielkiej piątki Afryki – pięciu najbardziej niebezpiecznych zwierząt afrykańskich (słoń,nosorożec, bawół, lew i lampart). Samiec lwa, łatwo rozpoznawalny po grzywie, może ważyć 150–250 kg. Największy znany samiec ważył 375 kg, był to lew o imieniu Simba, żył on do 1970 roku w Colchester Zoo. Samice są znacznie mniejsze, ważą 110–160 kg (największe 185 kg) i nie mają grzywy. Samce zajmują się zdobywaniem i obroną terytorium oraz ochroną stada i zapładnianiem samic. Samice polują i opiekują się lwiątkami. Lwy zamieszkiwały niegdyś Afrykę, Azję i Europę, a jeśli uznać lwy amerykańskie za podgatunek Panthera leo – to również Amerykę Północną i Południową. Współcześnie występują tylko w Afryce, gdzie są narażone na wyginięcie i szczątkowo w Indiach, gdzie ich stan liczebny określony został jako krytyczny.

Etymologia nazw lew i Panthera leo nie jest jednoznacznie wyjaśniona. Słowo leo pochodzi od łacińskiego leō, leōnis, które z kolei wywodzi się zestarogreckiego leōn/λεων^[3]. Dalszych źródeł autorzy dopatrują się w języku hebrajskim i staroegipskim.

Lew jako gatunek został opisany naukowo przez Linneusza pod nazwą Felis leo Linnaeus, 1758, następnie przeniesiony do rodzaju Leo Brehm, 1829, a w końcu zaliczony przez Pococka do rodzaju Panthera w 1930^[4]. Pochodzenie słowa Panthera jest często wyjaśniane jako złożenie greckiego pan- oznaczającego wszech- ithēr oznaczającego zwierzę, co miałoby nawiązywać do dawnego szerokiego zasięgu występowania lwów. Online Etymology Dictionary wyjaśnienie takie uważa zaetymologię ludową i dopatruje się pochodzenia słowapanthera z orientalnych określeń ubarwienia zwierzęcia^[5].

Charakterystyka:  Lew jest bardzo dużym kotem, ustępującym rozmiarami jedynie największym podgatunkom tygrysa. Masywne ciało z czterema potężnymi, silnie umięśnionymi łapami, zakończonymi ostrymi pazurami, wyposażone w silne szczęki jest doskonale przystosowane do powalania i zabijania nawet bardzo dużych zwierząt. Na krótkich dystansach może osiągnąć prędkość do 60 km/h. Jest raczej sprinterem, a nie długodystansowcem.
Kolejną – obok stadnego trybu życia – cechą wyróżniającą lwy wśród pozostałych kotowatych jest najsilniej zaznaczony dymorfizm płciowy. Samce są o 20–35% większe, o 50% cięższe od samic i mają grzywę długich włosów otaczającą głowę i kark, zachodzącą na barki – z wyjątkiem samców populacji z Tsavo i Senegalu, u których grzywa nie występuje lub jest szczątkowa.

Sierść lwów jest jasnobrązowa, biała na brzuchu i wewnętrznych częściach nóg, grzbiet i uszy czarne, grzywa samca od płowej (brązowo-żółtej) przez rudawą, kremową do niemal czarnej. Spotykana jest – choć rzadko – forma o białym umaszczeniu. Młode mają cętki, które zanikają z wiekiem.

W sprzyjających warunkach ryk lwa słychać z odległości pięciu kilometrów^[18]. Dominujące w stadzie samce ryczą, aby oznajmić obcym swoją obecność na zajmowanym obszarze (terytorializm), a członkom stada wskazać swoje aktualne położenie.

Lwa opisała dla Was Rozalinda10

Zebra stepowa

Hej!

W dzisiejszym dniu opisze Zebrę Stepową.


Opis: Zebra stepowa (Equus quagga, poprzednio Equus burchelli) – gatunek ssaka z rodziny koniowatych, najliczniejszy gatunek zebry. Nie jest zagrożony wyginięciem. Często spotykane w ogrodach zoologicznych, również w Polsce.

Wcześniej E. quagga quagga i E. burchelli burchelliiklasyfikowane były jako odrębne gatunki. Na skutek rewizji podgatunków E. quagga w 2004. uznaje się, że są to podgatunki zebry stepowej.

Występowanie: Występuje na sawannach i stepach w południowo-wschodniej Afryce, od południowej Etiopii do wschodniej Republiki Południowej Afryki

Odżywanie: Roślinożerne, głównym pożywieniem są trawy.

Ciekawostki: Zebry stepowe osiągają dojrzałość płciową w wieku do 4 lat. Ciąża trwa około 375 dni.

Zebry te, podobnie jak większość koniowatych, żyją w stadach. Stado składa się z ogiera, kilku samic i potomstwa.

To wszystko w tym oto krótkim poście;)

Rozalinda10

Żyrafa

Witajcie!

Tu Rozalinda10. Opiszę w dzisiejszym dniu dla Was Żyrafę.

Charakterystyka: Jest to jedyny gatunek, u którego wzrost mierzy się do czubka głowy, nie do kłębu. Samce, większe od samic, osiągają wzrost do ponad 5 metrów i wagę ponad 1300 kilogramów. Rekordowe wymiary zanotowane u samca żyrafy Rotschilda wynosiły 5,87 m wysokości i 2000 kg masy ciała^[4].

Przednie nogi żyrafy są bardzo cienkie i długie, dłuższe od tylnych. Szyja jest oparta na zaledwie 7 kręgach, jak u większości ssaków (cały kręgosłup składa się z 24 kręgów). Wzdłuż karku biegnie krótka grzywa. Na głowie 2 do 5 malutkich wyrostków kostnych, okrytych skórą, obecnych u obu płci. Długi ogon jest zakończony pękiem włosów. Ubarwienie od brunatnego lub ciemnordzawego do białego, w ciemne plamy o różnej wielkości i kształcie – ich rysunek stanowi cechę osobniczą, jest stały przez całe życie. Nasilenie koloru jest zależne od pory roku i samopoczucia zwierzęcia^[5]. Umaszczenie żyraf stanowi kamuflaż, naśladuje rozproszone światło sawanny.

Tryb życia: Aktywna w dzień, szczególnie rano i wieczorem. Żywi się liśćmi i pędami drzew. Żyje w stadach o hierarchicznej strukturze, składających się z kilkunastu do (rzadziej) kilkudziesięciu osobników. Rywalizujące samce toczą między sobą rytualne pojedynki siłowe polegające na przeginaniu na bok szyi przeciwnika.

Ciąża u żyrafy trwa 14–15 miesięcy, nowo narodzone cielę mierzy około 1,80–2 m wysokości w kłębie i waży 50–55 kg. Żyrafa żyje 20–30 lat.

Zagrożenie: Żyrafy potrafią szybko biegać osiągając prędkość 55 km/h^[6]. Lwy są jedynymi drapieżnikami, które naprawdę zagrażają dorosłym żyrafom. Udaje im się zabić dorosłą żyrafę, ważącą ponad tonę. Aby tego dokonać korzystają z chwili, kiedy schyla ona głowę, np. przy wodopoju. Żyrafa musi szeroko rozstawić nogi lub uklęknąć i nisko pochylić głowę, aby napić się wody. Jeden z kotów skrada się do niej, następnie skacze, chwyta ją zębami za pysk i wbija pazury w kark. Kiedy ofiara raz straci równowagę, cała rodzina lwów przybiega, by ją dobić.

W klasyfikacji IUCN żyrafa zaliczana jest do gatunków niskiego ryzyka. Liczebność wszystkich afrykańskich populacji szacowana jest na 110 000 – 150 000 osobników. Najliczniejsze są populacje w Kenii (45 000), Tanzanii (30 000) i Botswanie (12 000). Do czynników potencjalnie zagrażających żyrafom zalicza się polowania i utratę siedlisk spowodowaną gospodarką człowieka.

Żyrafę opisała dla Was Rozalinda10

To jaPaula :)

Mam dla Was złą wiadomość :(

Jutro o godzinie 8.00 wyjeżdżam na wakacje na 10 dni więc przez ten czas nie będę mogła napisać postu :(

Ale spytam się Rozalindy10 czy mogłaby przez ten czas zająć się blogiem :)

Do zobaczenia

Wasza Paulina 

Słoń Afrykański

Witajcie!

W dzisiejszym dniu opiszę dla Was Słonia Afrykańskiego.

Opis:  gatunek ssaka z rodziny słoniowatych, największy ze współcześnie żyjących gatunków ssaków lądowych. Wcześniej uznawany jako jeden gatunek wraz z afrykańskim słoniem leśnym (Loxodonta cyclotis). Zwierzę stadne, zamieszkuje afrykańską sawannę, lasy i stepy od południowych krańców Sahary po Namibię, północną Botswanę i północną część Afryki. W starożytności wykorzystywane jako zwierzęta bojowe.

Środowisko życia: Samice i młode słonie żyją w stadzie pod przewodnictwem dorosłej samicy, z którą każdy z członków rodziny jest spokrewniony. Młode samce przeganiane są ze stada, kiedy tylko osiągną dojrzałość płciową. Zbierają się później aby prowadzić życie w grupie kawalerów. Dorosłe samce żyją samotnie, dostęp do stada mają tylko przez krótki czas, kiedy samica znajduje się w okresie rui. Pokonując nawet olbrzymie odległości stada nie oddalają się od wody. Słonie nie tylko piją chętnie, ale również uwielbiają się kąpać, najlepiej każdego wieczoru. Po kąpieli słonie obsypują swoją wilgotną skórę piaskiem. Powstała w ten sposób warstwa kurzu i błota pomaga im chronić się przed atakami gryzących owadów.

Pożywienie: Słonie są wyłącznie roślinożerne. Pożerają różnego rodzaju trawy, liście, mniejsze gałęzie i konary oraz owoce. Nieliczne zęby, jakie posiadają słonie, wykorzystywane są do rozdrabniania pożywienia. Słonie najczęściej umierają śmiercią głodową w 70. roku życia z powodu utraty wszystkich zębów. Uniemożliwia im to dalsze pobieranie pokarmu.

Dzienne zapotrzebowanie pokarmowe u większych osobników przekracza 200 kg. Zapotrzebowanie na wodę sięga 190 l w ciągu dnia. Dziennie słoń wydala ok. 80-90 kg kału^.

To wszystko o Słoniu Afrykańskim.
Rozalinda10

Agama Kołnierzasta

To ja Paulina :)

Opiszę dziś dla Was Agamę Kołnierzastą

Opis: Z boków szyi i spod żuchwy wyrasta obszerny fałd skórny opadający na ramiona, tworząc pomarszczone fałdy. W razie zagrożenia rozpościera go dzięki promienistym włóknom chrzęstnym, a kołnierz taki ma średnicę nawet kilkunastu centymetrów, w kolorach niebieskim, pomarańczowym i jasnobrązowym, jest ząbkowany na brzegach. Efekt odstraszający potęguje szeroko otwarta paszcza ukazująca jaskrawe wnętrze. Małe łuski na ciele są gładkie. Grzbiet barwy szarobrązowej licznie pokryty ciemnymi plamkami.

 

Kołnierz: Średnica 20-30 cm, pokryty jest zachodzącymi na siebie łuskami, rozkłada się dzięki giętkim kostkom, które prostują się za pomocą mięśni przytwierdzonych do czaszki.

Behawior: Prowadzi naziemny i nadrzewny tryb życia. Szybko biega na tylnych odnóżach unosząc nad ziemią ogon. W razie zagrożenia rozpościera kołnierz usiłując odstraszyć napastnika, po czym rzuca się na niego boleśnie go kąsając.

Występowanie: Północno-zachodnia Australia i Nowa Gwinea.

Pokarm: Owady i pająki.

Pisała dla Was Paulina :)

To ja Paula :)

Jak myślicie o jakim zwierzaku mogłabym napisać w następnym poście?

Swoje propozycje piszcie zawsze w komentarzach :)

Eh ja już nie mam pomysłów XD

Pamiętajcie! Ja i Rozalinda10 piszemy tylko o zwierzakach lądowych :)

Wasza Paulina :)

Panda Wielka

Witajcie!

Z tej strony Rozalinda10:)

Opiszę dziś dla Was Pandę Wielką.

Tryb życia: Pandy zwykle żyją samotnie. Zajmują one rewir o powierzchni 4-6,5 km². Wędrują po swoim terytorium poszukiwaniu nowych pędów bambusa powoli, aby oszczędzać energię. Najbardziej aktywne są o świcie i zmierzchu, lecz spotyka je się także w nocy i w dzień. Terytoria samców i samic są jednakowej wielkości. Są to niewielkie powierzchnie porównywalne do terytoriów niedźwiedzia brunatnego. Pandy jednak nie przemierzają regularnie całego terytorium. Dorosłe samice zachowują odstęp między swoimi terytoriami, który wynosi około 30 ha, natomiast samce nie wahają się zbliżyć do innego przedstawiciela gatunku podczas swoich wędrówek.

Zwierzęta te raczej nie kontaktują się ze sobą. Ich twarz jest mało wyrazista przez czarne plamy na białym futrze, przez co nie mają one wyraźnej mimiki. Komunikują się czasami za pomocą głosów, szczególnie w okresie rozrodczym, kiedy to zwierzęta te stają się hałaśliwe. Pandy komunikują się także poprzez sygnały węchowe. Mają one ukryte pod krótkimi ogonami dwa gruczoły około odbytowe, którymi znaczą drzewa na swoim terytorium. Zachowanie to dotyczy przede wszystkim samców. Znaki te pozostawiane są zwykle na drogach, którymi przechadza się panda, rzadziej na granicach terytorium. Czasami zwierzęta te zostawiają także na tych samych drzewach ślady pazurów. Pandy rzadko przebywają razem. W pary łączą się jedynie w okresie reprodukcji. Jedynie młode, które nie osiągnęły jeszcze dojrzałego wieku, dzielą chwilowo to samo terytorium.

Pokarm: Ulubionym pożywieniem pandy jest bambus. Od listopada do marca je wyłącznie liście i młode łodygi, od kwietnia do czerwca zjada także starsze łodygi, natomiast od lipca do października prawie wyłącznie liście. Panda zjada codziennie ogromne ilości tej rośliny. Po posiłkach pandy zostawiają ślady w postaci kupek wiórów. Lecz bambus nie jest jedynym pożywieniem pandy. Zjada ona także inne rośliny trawiaste, a czasami nawet ryby, gryzonie, jajka,miód lub pika (szczekuszki) – rodzaj azjatyckiego królika. Panda wielka jest bowiem zwierzęciem mięsożernym, jednak "przestawiła się" na całkowicie roślinną dietę. Jej układ pokarmowy nie jest jednak tak dobrze przystosowany do wegetariańskiej diety, panda trawi bowiem jedynie 17% zjadanego bambusa (zwierzęta roślinożerne trawią 80% zjadanego jedzenia). Dlatego też panda poświęca 16 godzin dziennie na zdobywanie pożywienia.

To wszystko o Pandzie Wielkiej Rozalinda10

Pantera Śnieżna (Irbis)

To znowu ja :)

Jeszcze dziś opiszę dla Was Panterę Śnieżną czyli inaczej Irbisa ;)

Występowanie: Żyje w Himalajach i na Wyżynie Tybetańskiej oraz środkowej Azji. Zamieszkuje stepy, lasy i góry do 6 000 m n.p.m. w lecie i ok. 600 m n.p.m. w zimie. Zwykle przebywa nad granicą lasu.

Tryb życia: Aktywny w ciągu dnia oraz o zmierzchu; poza okresem godowym żyje samotnie; w poszukiwaniu zdobyczy przemierza terytorium łowieckie po stałych ścieżkach.

Odżywianie: Górskie kopytne, jak koziorożce, markury, dziki, nachury, tary i piżmowce, a także świstaki, ptaki i inne niewielkie kręgowce; nierzadko zwierzęta domowe, np. drób i bydło.

Rozmnażanie: Po ciąży trwającej 98-103 dni rodzi się dwoje do pięciu młodych. Z matką przebywają do 1 roku, dojrzałość płciową osiągają w wieku dwóch lat. Młode rodzą się w jaskiniach lub szczelinach skalnych, które są wyściełane mchem i sierścią matki.

Wygląd: Ma krępe, dość krótkie łapy i długi, gruby ogon. Głowa i tułów mierzą 75-140 cm, ogon 70-100 cm. Irbis waży 35-70 kg. Na białokremowej lub szarawej na grzbiecie i białej na brzuchu sierści widnieją czarne lub ciemnobrunatne rozetki i plamy. Długie i gęste futro doskonale kamufluje zwierzę.

 

Pisała dla Was Paulina :)

Anakonda Zielona

Hej to ja Paulina :)

Jak Wam się podoba pierwszy post mojej najlepszej przyjaciółki Rozalindy na moim  blogu? :)

Mi osobiście bardzo :D

Dziś opiszę dla Was Anakondę Zieloną

Charakterystyka: Choć większe rozmiary osiąga pyton siatkowy, anakondy są znacznie cięższe i mogą osiągać nawet 250 kg masy ciała (jest to możliwe dzięki wodnemu środowisku – anakonda potrafi pływać z szybkością 20 km/godz. i trwać w zanurzeniu 20 minut) przy średnicy 30 cm i obwodzie 1 m, samice są wyraźnie większe od samców. Samice średnio osiągają 4 – 4,5 m długości oraz masę 60 – 70 kg. Samce przeciętnie osiągają około 2,5 – 3 m, przy czym są znacznie szczuplejsze od samic. Bardzo rzadko spotkać można samicę mierzącą ponad 5 m i ważącą ponad 100 kg. Head i współpracownicy (2009) podają, że najdłuższa zmierzona anakonda, której pomiar jest weryfikowalny, mierzyła ok. 7 m długości (WOW).

Pożywienie i polowanie: Dorosłe anakondy żywią się tapirami, rybami, czasem jaguaram i kajmanami. Czają się na zdobycz w wodzie lub jej pobliżu, po czym znienacka atakują. Przytrzymują pyskiem i owijają się wokół ofiary. Silnymi mięśniami duszą w niezwykle skuteczny sposób: gdy zwierzę próbuje się wyrwać lub złapać oddech wąż zaciska sploty silniej. Po zabiciu połykają zdobycz w całości zaczynając od głowy. Po obfitym posiłku anakonda nie czuje głodu przez kilka tygodni, a bez szkody dla zdrowia może nie jeść wiele miesięcy.

Rozród: Przed okresem godów węże te zapadają w sen zimowy. Choć de facto w tej części świata zima nie występuje, podczas grudnia i stycznia opady są nieco mniejsze i anakondy chowają się do głębokich jezior, gdzie czerpią powietrze z wielkich pęcherzy powietrza.

 Pisała dla Was Paulina :)

Wiewiórka pospolita

Hej!

Jestem Rozalinda10. 

Opiszę dziś dla Was Wiewiórkę pospolitą.   

Opis: Osiąga długość ciała 20-24 cm i ogona 17-20 cm, masa ciała 200–300 gramów. Jest typowym zwierzęciem nadrzewnym. Grzbiet ubarwiony ma na kolor od rudego do ciemnobrązowego, spód ciała jest biały. Wiewiórki żyjące w Karpatach i Sudetach mają umaszczenie ciemniejsze – ciemnobrązowe. W zimie wszystkie wiewiórki zmieniają ubarwienie na popielate (szata zimowa).        

Tryb życia: W dziupli ma swoje zapasy, zamieszkuje gniazda ptaków lub buduje je sama. Gniazda te buduje w koronach drzew, zwykle w rozwidleniu gałęzi. Buduje je z trawy i drobnych gałązek i wyściela mchami. Gniazda te mają jeden wejściowy otwór. Jest aktywna w dzień. Jej pożywienie stanowią nasiona, pędy, grzyby, owoce, ale także owady, jaja i pisklęta. Gromadzi zapasy żywności, np. zakopując nasiona – przyczynia się w ten sposób do rozsiewu nasion drzew. Obserwowano też, że na gałęziach drzew suszyła grzyby. Długi, puszysty ogon odgrywa ważną rolę podczas skoków – stabilizuje kierunek lotu.

Występuje: Wiewiórka pospolita występuje w Europie oraz w Azji.

                                                                  

To tyle na dziś z mojej strony.

Rozalinda10